DDR Museum beschikt nu over originele Trabant

Voor het DDR-museum staat sinds 20 maart 2015 een originele Trabant. Veel museumbezoekers hebben aangeven dit typische DDR-product eigenlijk niet mag ontbreken. Nu is het zover. De trotse eigenaar van de auto is Dennis Drenthe. Lees zijn relaas.
———————
De Trabant was één van die auto’s die ik altijd al wilde hebben. Gewoon om oude tijden te doen herleven en echt te ervaren hoe dit soort auto’s rijden. Road trips maken doe ik namelijk graag en daarom heb ik mij anderhalf jaar terug voorgenomen om op zoek te gaan naar een Oost-Europese auto om de Val van de Muur mee te gaan vieren.
Na lang zoeken vond ik een originele Trabant 601 Super de Luxe uit 1989 in een kek kleurtje. Panama Grün heet het en als iemand op de vroegere grensovergang bij Helmstedt-Marienborn zegt dat hij het dezelfde auto in Capri Grün had, dan ben ik de laatste om met zo’n man in discussie te gaan. Hij is in ieder geval appeltjesgroen met een wit dak en chrome details en daardoor erg fotogeniek. Dat laatste woog mee om er een knappe reportage van te maken voor Octane Magazine waar ik weleens een artikel voor schrijf.

De auto was in 2009 gestald in een garage toen de laatste Duitse eigenaar uit Springe zijn jachtvergunning niet meer kreeg verlengd. Hij gebruikte deze Trabant puur en alleen voor de jacht op zondag, in het prachtige bosrijke gebergte en de wildparken rondom zijn dorp. Ik kocht de auto ongezien. Wat ik niet wist toen ik de auto op internet te koop zag staan, was het feit dat de auto in oktober 1989 is gebouwd. Dit zag ik pas na aankoop aan het ingeslagen nummer op het schutbord: 10-89. De auto bleek op 12 december 1989 op kenteken gezet te zijn, zo vond ik uit in de Duitse papieren. De eerste eigenaresse, een Oost-Duitse uit de buurt van Magdeburg, heeft 10 jaar gewacht op haar auto en dus net na de Val van de Muur de auto nog op kenteken gezet. Gelukkig voor mij is de auto in de loop der tijd wel op Duits kenteken gezet, want een auto met DDR-registratie is moeilijk op kenteken te krijgen in Nederland, omdat de DDR natuurlijk geen deel uitmaakte van de EU en onze Nederlandse Rijksdienst voor Wegverkeer (RDW) daar dus zeer moeilijk over doet.

Ondanks dat ik alle juiste Duitse papieren bij de auto dacht te hebben deed de RDW overigen wél lastig, want tijdens de importkeuring bleek Deel 1 te ontbreken. Dat klopte ook, want de auto was in 2009 geschorst. Daar had ik ook bewijs van. Dus ik dacht dat ik de Nederlandse bureaucratie wel de baas te kunnen met die grondig ingevulde en afgestempelde Duitse paperassen. Dat bleek natuurlijk te simpel gedacht. Ik moest 47,50 euro betalen om de bureaucratische RDW-molen aan het werk te zetten. De RDW-medewerkers zouden trachten om van hun Duitse ambtsgenoten een goedkeuring voor export te bemachtigen. Je snapt, dit duurde en duurde maar… Dat terwijl ik vrienden beloofd had om de Trabant in te zetten als hun trouwauto.

Uiteindelijk heb ik via Google de juiste contactpersoon in Duitsland gevonden die verantwoordelijk is voor deze administratieve rompslomp uit Nederland. Niet geheel onverwachts bleek zij al lang een mailtje naar Nederland te hebben gestuurd. Om het proces te versnellen heeft ze haar collega “Super Anna” aan het werk gezet om deze Heirats Auto binnen enkele dagen op Nederlands kenteken te kunnen laten zetten. Met indrukwekkend veel stempels, documenten en mailconversaties tussen haar collegae en de RDW had ik in no-time een bericht van de RDW: ik mocht komen voor de importkeuring. Ik moest nog wel voor de tweede keer tijdelijke platen aanvragen, maar gelukkig wist ik inmiddels hoe ik die uit onze A3-printer moest toveren.

Op weg naar de keuring liep de Trabant slecht. Met moeite kwam ik de brug over naar Nieuwegein. Na de keuring, die verder voorspoedig ging, ben ik aan de slag gegaan om de Trabant goed rijdend te krijgen. Doordat ik zelf ging sleutelen en al snel in contact kwam met iemand uit Soest die vrijwel alle onderdelen nieuw en gebruikt heeft liggen, maar waar ik ook ’s avonds om 22.00 uur nog kon aanbellen, had ik de Trabant waarschijnlijk beter rijdend dan ooit. De bruiloft was dan ook een succes en mijn groene Trabant heeft de harten gesloten van zowel het bruidspaar, de gasten, fotografe en mijzelf.

Het plan was natuurlijk ontstaan uit het idee om naar Berlijn af te reizen in november 2014, om de Val van de Muur te vieren. Op de dag van vertrek kreeg de auto nog nieuwe remmerij en een verse APK-keuring. Zonder al teveel problemen – wel een paar natuurlijk – kwamen we veilig in Berlijn aan op 29 oktober. De 25-jarige verjaardag van deze auto kon gevierd worden voor de East Side Gallery, waar de beroemde Trabant-graffiti van Birgit Kinder te zien is. Als poster hangt die ook al enkele jaren in onze woonkamer boven een jaren ‘60 Hi-Fi meubel uit de DDR. Al bij het horen van het twee-takt gepruttel verzamelden de toeristen zich rond de plek waar wij de auto parkeerden. Veel selfies en andere foto’s werden geschoten met de Trabant op de voor- en achtergrond. We hadden het doel bereikt.

Enkele dagen later is de auto probleemloos naar Nederland gereden, tot de uitlaat half uit elkaar begon te trillen en er tijdens een eetpauze wat benzine lekte. Het laatste stuk van 15 minuten hebben we de auto gesleept. Repareren was vrij eenvoudig. En dat is het leukste aan dit type auto. Het is net een brommer. Er zit geen overbodige techniek op. Alles werkt simpel, of is eenvoudig te repareren. Onderdelen zijn betaalbaar en de buitenkant kan niet roesten. De carrosserie onder de Duroplast panelen overigens wel, maar deze auto is goed verzorgd en dus nog roestvrij. Het is eigenlijk de ideale auto voor iedereen die weleens een klassieker zou willen, maar niet wil verzanden in gigantische reparatie- of restauratieklussen.

Het rijden in de Trabant blijft een mooie ervaring. Iedere rit opnieuw zijn er mensen die zwaaien of hun duim opsteken. Vooral in de stad rijdt de auto vrij gemakkelijk. Daar hoort hij echt thuis. Op de snelweg tokkel ik voort met 85 tot 95 km/u, maar inhalen is prima te doen en ik heb zelfs al eens 130 km/u op de teller zien staan. En dan nog verbruikt hij niet meer dan 1:16. Niet slecht voor een auto van 25 jaar oud die niet bekend stond om zijn milieuvriendelijkheid.

Doordat de twee-takt olie die je zelf bijmengt zwaarder is dan benzine bezinkt het in de benzinetank bij stilstand. Vandaar dat een Trabant vooral tijdens het opstarten flink rookt, want de zware tweetaktolie komt als eerste in de motor. Ga je rijden, dan husselen beide vloeistoffen door elkaar en krijg je een rookvrije uitlaatwalm met de typische geur. Gratis Ostalgie voor de mensen die achter je rijden. Tot nog toe wordt het gewaardeerd.

Dennis Drenthe, maart 2015